„To prawdziwa ja” – przekonuje z ekranu Mima Kirigoe, główna bohaterka „Perfect Blue”. Ale czy na pewno? A jeśli tak, to czym jest owa prawdziwa tożsamość? Co odróżnia ją od tej fikcyjnej? Satoshi Kon mistrzowsko pogrywa z oczekiwaniami widza, nieustannie oszukując nie tylko jego oczy, ale i umysł. 

Młoda piosenkarka Mima porzuca japoński przemysł muzycznych idolek na rzecz „poważniejszej” kariery aktorki. Decyzja ta spotyka się jednak z oburzeniem wielu fanów, roszczących sobie prawa do jej wizerunku i życia prywatnego. Jeden z nich, pod pseudonimem Me-Mania, zaczyna obsesyjnie prześladować dziewczynę. Jednocześnie w sieci pojawia się fałszywy blog, którego autor podszywa się pod Mimę. Żyjąca w ciągłym stresie i strachu przed stalkerem młoda gwiazda powoli odchodzi od zmysłów. Z każdym dniem coraz bardziej traci kontakt z rzeczywistością; nie potrafi odróżnić prawdziwego życia od swojej roli w serialu i wpisów z internetowego pamiętnika. Bohaterka popada w głęboką paranoję, zadając sobie w kółko pytanie: kim jest prawdziwa Mima?

„Perfect Blue” to pierwsza reżyserska próba Satoshiego Kona, oparta na powieści Yoshikazu Takeuchiego „Perfect Blue: Complete Metamorphosis”. Jako debiut zapowiada szczególnie obiecującą (choć, jak się okaże, krótką) karierę. Imponująco dojrzały scenariusz i dopracowana forma wprowadzają tropy, które wkrótce staną się znakami rozpoznawczymi Kona – mieszanie się prawdy z fikcją, skomplikowane portrety psychologiczne, eksplorację relacji człowieka z mediami i technologią. [Hanna Wereszczyńska]