Jakiś kraj… może Polska… zwykły dzień… niby zwyczajna, nic nie znacząca sytuacja… ławka na skwerze przed żeńskim liceum… dwaj mężczyźni… dziwnie ubrani… może przebrani... dlaczego?... kim są?... co kryją pod płaszczami?... o czym rozmawiają?... co ich łączy?... przed czym się ukrywają?... czego się boją?… przed czym uciekają?... przed „światem”?... A „świat” jaki jest, każdy widzi. Niewiele w nim znaczymy. Systemy zniewalają, rządy okłamują, ideologie cynicznie manipulują, kościół się kompromituje, a pracodawcy niezmiennie wykorzystują... Postępująca dehumanizacja i swoista „selekcja” tworzy zbędnych osobników. Dziś jesteśmy, jutro nas nie ma. Lądujemy na „śmietniku”, pozostawieni sobie samym. Mamy znikomy wpływ na nasze życie. Rzeczywistość boleśnie weryfikuje i niszczy marzenia, ideały, pasje, zasady. Często zabiera godność i poniża. Zmory codzienności zatruwają egzystencję i spychają na margines. Budzą strach, frustrację, często rozpacz. Trudno przed nimi uciec. Trudno zmylić tropy. Jak je przechytrzyć? Jak oszukać? Przecież nie chcemy być osaczeni, zranieni, odrzuceni… Jest jeden sposób – ZDEMASKUJMY JE I WYŚMIEJMY! Wyśmiejmy nasz ból, rozczarowanie, przerażenie, rozgoryczenie. ŚMIEJMY SIĘ, ŻEBY NIE PŁAKAĆ… Mroczne perwersje codzienności to znakomita współczesna komedia, której autorem jest Marco Antonio De La Parra, chilijski pisarz, dramaturg i scenarzysta. To jedna z najczęściej granych na świecie sztuk iberoamerykańskich. Została przetłumaczona na kilkanaście języków, w tym angielski, grecki, turecki, francuski, portugalski, niemiecki, szwedzki, włoski i wiele innych. Ten tekst jest jak cebula, ma mnóstwo warstw, można rozpatrywać jego sens na wielu poziomach, pełno w nim ukrytych znaczeń i aluzji, które są zadziwiająco uniwersalne także w polskich warunkach. Całość przesycona jest humorem, często ocierającym się o absurd. Łódzka realizacja w Teatrze im. Stefana Jaracza jest polską prapremierą. Spektakl zawiera elementy klownady, burleski i kabaretu. Toczy się w szalonym tempie, zaskakując swą