Legenda o Golemie, sztucznym człowieku, jest jedną najstarszych z tradycji żydowskiej. Od lat przenika różne kultury i nadaje nowe sensy. Jak wiele figura sztucznego człowieka mówi o nas samych? Jak silnym jest elementem zbiorowej wyobraźni? Czy jest projektem marzeń o dorównaniu Bogu? Golem jest figurą, która jednocześnie zwiastuje katastrofę i nadchodzące po niej oczyszczenie. Sztuczny człowiek jest lustrem, w którym przegląda się nasze człowieczeństwo i nasza pamięć. „Pozostali, sam na sam ze swoimi wspomnieniami, które - chodź tak trudno je dźwigać - pozostać musiały w nich na całe życie, często pod osłoną milczenia. W ich życiu nierzadko właśnie cień tych wspomnień pozostał najistotniejszy. Próbują wspierać się nawzajem, wspólnie szukać śladów, własnych korzeni...” Jerzy Ficowski Legenda „Golema” będzie opowiedziana głosami Dzieci Holokaustu. Ocalonymi, osmalonymi, którzy na co dzień wciąż pozostają w ukryciu. Tu każde wypowiedziane słowo, działanie, wiąże się z przeżytym doświadczeniem odciśniętym w ciele. „Golem” staje się Przestrzenią Pamięci. Pamięci, która trwa, nie ma końca i będzie przekazywana. Klasyczny podział na widownię i scenę w „Golemie” zostaje unieważniony. Umowa na opowiedzenie tradycyjnej opowieści zostaje zawieszona. Sam widz decyduje, które fragmenty historii go interesują. Sam widz decyduje ile trwa spektakl. Widz w sposób indywidualny poddaje się wpływom nowych mediów, muzyki współczesnej, wielości bodźców płynących z fragmentarycznego odbioru świata. W „Golemie” teraźniejszość nie istnieje, tylko widz jest tu i teraz, a postaci doświadczają przeszłości i przyszłości. „Golem” po „Dybuku” i „Malowanym Ptaku” jest trzecią częścią tryptyku realizowaną przez twórców w Teatrze Żydowskim. W spektaklu wykorzystano fragmenty: „Kaspar” Petera Handke, tłum. Grzegorz Sinko „1945 Wojna i pokój” Małgorzaty Grzebałkowskiej „Golem” Halperna Lejwika, tłum. Olek Mincer Historie z tomów „Dzieci Holocaustu mówią” – „Turkowice” Adama Pruszkowskiego, „Mała szmuglerka” Jadwigi Kotowskiej, „Szafa świętej Moniki” Andrzeja Czajkowskiego, „Bałam się tylko mamy” Haliny Szostkiewicz i „Dziewczynka, która nie płakała” Margarity Turkow „Golem”, po „Dybuku” i „Malowanym Ptaku”, jest ostatnią częścią tryptyku, realizowanego przez Maję Kleczewską i Łukasza Chotkowskiego w Teatrze Żydowskim. Tym razem legenda „Golema” będzie opowiedziana głosami Dzieci Holokaustu. Do przestrzeni „Golema” można dołączyć w dowolnym momencie i w dowolnej chwili ją opuścić. Spektakl jest otwarty dla publiczności przez kilka godzin i tak jak w galerii sztuki, widzowie sami decydują, ile trwa spektakl i które fragmenty historii chcą zobaczyć. Przedstawienie nie ma wyznaczonego początku ani końca, podział na scenę i widownię nie istnieje. Każdy widz może swobodnie podążać za akcją i wybierać, które fragmenty historii obejrzy, może też wracać, aby odkryć nowe dla siebie wątki. Sam decydujesz, jaki będzie twój „Golem”.