Kim jest dzisiaj Antygona? Czy może być współczesna i mówić o społeczeństwie, w którym przyszło nam żyć, skoro liczy sobie niespełna dwa i pół tysiąca lat? A może manifest Antygony wybrzmi nieco inaczej, jeśli założyć, że była ona świadkiem ceremonii pogrzebowych wielkich postaci polityki XXI wieku? Te celebracje-spektakle nie poprzestają na telewizyjnej transmisji, która daje nam dostęp do każdego detalu, do każdego gestu i niemal każdej łzy, stają się też bez wątpienia orężem w politycznej walce. Czy korzystając ze swojej buntowniczej, rewolucyjnej energii Antygona pozwoli by w podobny sposób otoczono symboliką jej własną śmierć? A może korzystając z „biernego oporu”, który w XX wieku był praktykowany przez charyzmatycznych przewodników ludu, Mahatmy Gandhiego oraz Martina Lutera Kinga, wyrzeknie się, w imię pokoju, walki? Prowadzeni przez te pytania, poszukiwaliśmy jeszcze jednego, bardzo istotnego rejonu: różnorodności uczuć i postaw wobec śmierci bliskiej osoby. Uczuć niezwykle intensywnych, których nierzadko nie da się wyrazić. Wobec zinstytucjonalizowanej żałoby stoi więc żałoba osobista, indywidualne przeżywanie straty – w nim kryje się prawda, której nie da się podważyć.