Na początku wszystko wygląda jak w młodzieńczych marzeniach.

Wesele, śmiech, muzyka, ślubna suknia, toast za miłość.

Ewa i Roman — młodzi, ambitni, piękni.

A my — ich goście. Tańczymy, śmiejemy się, pijemy za szczęście młodej pary.

Przez chwilę naprawdę wierzymy, że to także nasza historia z happy endem.

Roman ma plan: kawiarnia-księgarnia, własny biznes, życie z pasją i zapachem świeżo mielonej kawy.

Brzmi świetnie — dopóki nie pojawiają się kredyty, rachunki i urzędnicy z „drobnostkami do poprawy”.

Wtedy kończy się wesele, a zaczyna rzeczywistość.

Goście wracają do ról widzów, a my, już z dystansu, patrzymy, jak marzenie powoli zamienia się w ciężar.

Śmiejemy się, bo znamy te sytuacje.

Bo Roman to każdy, kto chciał dobrze, tylko świat nie chciał tak samo.

Bo łatwiej żartować z cudzej bezradności, niż przyznać się do własnej.

Diana Karamon tworzy widowisko, w którym kontrasty — ideału i kompromisu, miłości i konfliktu — nieustannie się ścierają.

Minimalizm sceniczny spotyka się z intensywną dramaturgią ruchu, etiud aktorskich i lirycznych momentów, które ukazują świat widziany oczami Romana — człowieka, który ma wszystko by osiągnąć sukces.

To opowieść o współczesnym pragnieniu „dobrego życia”.

O tym, jak łatwo zgubić sens.

I jak trudno przyznać, że czasem wystarczy mniej, by na nowo go poczuć.